روزانه ها

تافلم رو دادم با یک نمره خیلی خوب! واقعا انتظارش رو نداشتم با یک دختر دوساله و زندگی توی غربت و این همه بالا پایین های روحی از پسش بربیام. اون به کنار، یک استاد جوان و کاربلد حسابی از من و کارهای تحقیقاتیم خوشش اومده و همه جوره حاضر به حمایته! و این یعنی.... رسیدن به همه آرزوهای دور و دراز من! بعد از این همه سال. واقعا باور کردنش برای خودم هم سخته. شاید هم به همین خاطر انقدر دیر اتفاق افتاد. آدم هیچ وقت نباید به توانایی هاش شک کنه، هیچ وقت نباید به آرزوهاش شک کنه. ما همونی هستیم که سالهل پیش تصور می کردیم و همونی خواهیم شد که الان ، همین الان الان در ذهنمون تصویرش رو می کشیم. بیایم خوودمون رو . بزرگ بکشیم، مهربون بکشیم، خندان و شاد بکشیم و به این نقش، به این تصویر ایمان داشته باشیم. یک لحظه هم در کشیدن این تصویر زیبا تردید نکنیم.